Achttien jaar!

‘Zie jij jezelf als een probleemjongere?’ vraag ik hem tijdens de sessie. ‘Ik vind mezelf geen probleemjongere. Ik heb op school meegemaakt dat tegen mij werd gezegd: jij wordt niks, je gaat niks bereiken, niemand wil je. Op het moment dat je dat tegen kinderen zegt, gaan ze daar ook in geloven en dan komt het echt niet goed. Ja, op een gegeven moment begon ik daar natuurlijk ook zelf in te geloven …’ Rustig en kalm vertelt hij zijn verhaal. Zijn handen ondersteunen zijn woorden. Over de zware tijd dat hij thuiszitter was wil hij niet vertellen. Dat hadden we thuis al besproken toen we het gesprek voorbereidden. ‘Ik heb daar niks intelligents over te zeggen,’ gaf hij toen aan. Hij vertelt liever over hoe het nu met hem gaat. En hij gooit er nog een mooie oneliner uit ook, als ik hem vraag welke boodschap hij zou willen meegeven aan de kijkers, een boodschap die ze zich zouden moeten herinneren als ze nog eens aan hem terugdenken: ‘Als er iets fout gaat, dat je dan niet iets probeert door te drukken, maar gaat kijken naar: Wat kan er wél? Waar is hij wel goed in? En ga daarmee verder in plaats van met datgene wat natuurlijk niet werkt.’ Als de sessie is afgelopen krijgen we applaus van de crew en van de regisseur. Mijn zoon straalt. Wat ging het goed! Nog even samen op de foto met het decor achter ons en dan naar de trein. Op naar huis…

Lees hier verder: https://uitgeverijpica.nl/blogs/101-blog/763