‘Mama, ik vraag me de hele tijd al iets af. Als ik mijn open oog helemaal tegen jouw oog aan houd, zou ik dan de binnenkant van jouw oog kunnen zien? Dat lijkt me zo interessant! Mag ik dat eens proberen?’ Hij gaat vlak voor me staan. ‘Kijk, zo mama!’ Hij spert zijn oog wijd open en drukt dan zachtjes tegen mijn open oog aan. Zo blijven we een poosje staan. ‘Zie je al wat?’, vraag ik. ‘Nee, ik zie niets, maar we hebben nu wel oogcontact!’ Ik begin te lachen. Hij lacht mee. ‘Goeie hè mam.’, zegt hij tevreden.
Vlindernatasja